پژوهشگرانی از آزمایشگاه ملی ساندیا در ایالات متحده، بالنهای بزرگ ۶ تا ۷ متری را به استراتوسفر فرستاده بودند. استراتوسفر لایه نسبتا آرامی از جو زمین است که هواپیماها یا تلاطم‌ها به ندرت آن را مختل می‌کنند.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، در این لایه از جو بیرونی زمین، ابزارهای علمی روی بالن‌ها می‌توانند طیفی از صداها را که در جاهای دیگر شنیده نمی‌شوند، از‌جمله صداهای طبیعی برخورد امواج اقیانوس و رعد و همچنین صداهای ساخت بشر مانند توربین‌های بادی یا انفجار، دریافت کنند.
با وجود آن‌که این بالن‌ها می‌توانند چنین صداهای انسان‌ساخت و محیطی را تشخیص دهند، پژوهشگران در سخنرانی ارائه در صد‌و‌هشتاد‌و‌چهارمین نشست انجمن آکوستیک آمریکا گزارش دادند که آن‌ها همچنین توانستند صداهای عجیب‌و‌غریبی را که قابل‌شناسایی نبودند ضبط کنند.
دکتر بومن در اظهاراتی گفت: «در استراتوسفر، سیگنال‌های فروصوت مرموزی وجود دارد که در برخی از پروازها، چند بار در ساعت رخ می‌دهد، اما منبع این سیگنال‌ها کاملا ناشناخته است.»
این بالن‌ها که در اصل به منظور نظارت بر آتشفشان‌های روی زمین طراحی شده بودند، می‌توانند داده‌ها را جمع‌آوری کنند و با استفاده از فشارسنج‌های کوچک، امواج فروصوت با بسامد پایین را تشخیص دهند.
پژوهشگران مسیرهای این بالن‌ها را با استفاده از جی‌پی‌اس ردیابی کردند، چرا که این بالون‌ها گاهی اوقات می‌توانند صدها مایل حرکت کنند و در نواحی صعب‌العبور فرود آیند.
دکتر بومن گفت: «بالنهای ما اساسا کیسه‌های پلاستیکی غول‌پیکری‌اند که درون آن مقداری گرد‌و‌غبار زغال چوب وجود دارد تا تیره شود. ما آن‌ها را با استفاده از پلاستیک نقاشی از فروشگاه ابزارآلات و یراق، نوار نقاله و پودر زغال چوب فروشگاه‌های لوازم آتش‌بازی می‌سازیم.»
او توضیح داد: «وقتی خورشید به بالنهای تیره می‌تابد، هوای داخل گرم می‌شود و بالن معلق می‌شود. این نیروی غیرفعال خورشیدی برای رساندن بالن‌ها از سطح به ارتفاع بیش از ۲۰ کیلومتر (۶۶ هزار فوت) در آسمان کافی است.»
دانشمندان گفتند که بالنهای آن‌ها می‌تواند به اکتشاف سیارات دیگر نیز کمک کند.
آن‌ها نظریه‌ای برای استفاده از این بالن‌ها به‌منظور مشاهده فعالیت لرزه‌ای و آتشفشانی سیاره ناهید از درون جو غلیظ آن مطرح کردند.
دانشمندان در این مقاله نوشتند: «نسل جدیدی از بالنهای زهره اکنون در حال طراحی است و می‌تواند بیش از ۱۰۰ روز دوام بیاورد و ارتفاع خود را برای حرکت در لایه‌های مختلف جو زهره تغییر دهد.»
دانشمندان امیدوارند به‌عنوان بخشی از مرحله بعدی آزمایش‌ها، فهرست سیگنال‌هایی را که مشابه سیگنال‌های روی زهره‌اند، تهیه کنند و ابزارهایی بسازند که به‌طور خودکار، سیگنال‌های مورد نظر و مظنون را شناسایی کنند.
دانشمندان گفتند: «اجرای این آزمایش از یک بالون معلق در ارتفاع ۵۰ تا ۶۰ کیلومتری از سطح زهره، امکان دوره رصدی بسیار طولانی را فراهم می‌کند که از طول عمر هر فضاپیما که با فناوری کنونی روی سطح زهره فرود آمده است، پیشی می‌گیرد.»
